Biuletyn Informacji Publicznej
Urząd Gminy Łysomice

Wydana interpretacja indywidualna - RF.FK.IV.310.1.2012

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14c w zw. z art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) Wójt Gminy Łysomice po rozpatrzeniu wniosku Wnioskodawczyni z dnia       2012 r. o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od nieruchomości tj. art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm.) w związku z art. 3 pkt 1 lit. b, art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.), w kwestii czy transformatory są budowlą lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych w tym sensie, że ich wartość powinna podwyższać podstawę opodatkowania, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Dnia 2012 r. do Wójta Gminy Łysomice wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości w kwestii czy transformatory są budowlą lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych w tym sensie, że ich wartość powinna podwyższać podstawę opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem sieci oraz instalacji elektroenergetycznej położonych w gmina Łysomice. Na działce stanowiącej własność Wnioskodawczyni znajduje się stacja transformatorowa, w której umiejscowione są transformatory.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano pytanie w kwestii czy transformatory są budowlą lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych w tym sensie, że ich wartość powinna podwyższać podstawę opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawczyni transformatory nie są budowlą lub urządzeniem budowlanym w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, przez co nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych, a ich wartość nie powinna podwyższać podstawy opodatkowania.

W art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych budowlę definiuje się jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane obiektem budowlanym jest budowla stanowiąca całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. W ocenie Wnioskodawczyni należy uznać, że sformułowanie „całość techniczno – użytkowa wraz…” nie dotyczy związku budowli z instalacjami i urządzeniami, bo taki związek wynika z samej definicji tych instalacji i urządzeń. Natomiast ze względu na to, że budowle mają charakter bardziej zróżnicowany niż budynki i często funkcjonują obok siebie w funkcjonalnym związku, konieczne jest traktowanie jako jednego obiektu budowlanego takich budowli, które stanowią całość techniczno-użytkową.

Ponadto Wnioskodawczyni uważa, iż na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowi budowla rozumiana jako obiekt budowlany będący budowlą wraz ze związanymi z nią instalacjami i urządzeniami. Urządzenia budowlane, obejmujące również instalacje, zdefiniowane zostały w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. Z istoty ich wynika zapewnienie użytkowania obiektu, z którym są związane, zgodnie z jego przeznaczeniem, czego wymaga również prawo podatkowe w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskodawczyni przytoczyła definicję legalną budowli, jak również urządzeń budowlanych stwierdzając, iż w jej opinii transformator jest nie tylko niepodobny, ale zupełnie odmienny – w zakresie rodzaju, konstrukcji i przeznaczenia – w stosunku do przedmiotów przykładowo wymienionych w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. W związku z tym Wnioskodawczyni podkreśliła, że, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od opodatkowania następuje w drodze ustawy.

Wnioskodawczyni podkreśla, iż transformator jest tak różny od przedmiotów, przykładowo wprawdzie, ale jednocześnie wprost wymienionych w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, że zaliczenie go do urządzeń budowlanych, o których mowa w niedefiniującym tego pojęcia i odwołującym się w tym zakresie do definicji prawa budowlanego art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w świetle zasady ustawowej określoności przedmiotu opodatkowania należy uznać za całkowicie nieuprawnione. W relacji do przywoływanej zasady państwa prawa podkreśliła, iż transformator stanowiący w istocie rzeczy urządzenie elektroenergetyczne umożliwiające funkcjonowanie stacji elektroenergetycznej, nie jest w jakikolwiek sposób podobny do przykładów budowli przestawionych w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, takich jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, naziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zdaniem Wnioskodawczyni, transformatory nie stanowią urządzeń budowlanych, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane i nie są też budowlami wchodzącymi w skład budowli, jako całości techniczno – użytkowej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 wymienionej ustawy w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, a co za tym idzie nie powinny stanowić przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w związku z czym ich wartość nie powinna podwyższać podstawy opodatkowania.

Pismem z dnia         2012 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od nieruchomości poprzez wskazanie, że przedmiotowa stacja jest.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Wójt Gminy Łysomice stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m. in. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Definicja „budowli” została zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W myśl powyższego przepisu budowlę stanowi obiekt budowlany w rozumieniu ustawy Prawo budowlane niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu, zgodnie z jego przeznaczeniem.

W świetle art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w niniejszej ustawie jest mowa o „obiekcie budowlanym” należy przez to rozumieć:

a/ budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

b/ budowlę stanowiącą całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

c/ obiekt małej architektury.

Ponadto „budowlą” na gruncie ustawy Prawo budowlane, zgodnie z jej art. 3 pkt 3, jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, taki jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez „urządzenie budowlane”, w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenie instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Przedstawiona powyżej definicja „budowli” zawarta w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych została oparta na pojęciu obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Należy podkreślić, że zasadnicze znaczenie przy definiowaniu budowli ma definicja "obiektu budowlanego", bowiem do tej definicji odsyła bezpośrednio ustawodawca w omawianym przepisie. Tak więc, chcąc ustalić, czy dany obiekt podlega, jako budowla, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy jest obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. W przypadku ustalenia, że dany obiekt jest obiektem budowlanym, następnie należy dokonać analizy definicji pojęcia budowla zawartego w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych.

Zasadniczo definicja pojęcia budowli w rozumieniu prawa budowlanego pokrywa się z definicją zawartą w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, jednak w przypadku wątpliwości co do zakresu tego pojęcia podstawę do ich rozstrzygania jest art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W konsekwencji ustalenia zakresu znaczeniowego pojęcia "budowla" należy dokonywać na podstawie dwóch aktów prawnych, tj. ustawy Prawo budowlane (definicja obiektu budowlanego) oraz ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (definicja budowli), przy czym ustawa Prawo budowlane jest podstawą kwalifikowania danego obiektu, jako obiekt budowlany, natomiast o tym, czy stanowi on budowlę objętą zakresem przedmiotowym w podatku od nieruchomości rozstrzyga już treść ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Z powyższego wynika, że na gruncie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowlą jest obiekt budowlany stanowiący całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane, czyli urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Aby dokonać prawidłowej oceny przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, konieczne jest ustalenie znaczenia wyrażenia „całość techniczno - użytkowa”.  Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie definiują tego pojęcia, więc ustalając jego znaczenie w pierwszej kolejności należy sięgnąć do wykładni językowej. Zgodnie ze Słownikiem j. polskiego całość to „wszystkie części czegoś”, „wzięte razem, połączone ze sobą w samodzielną jednostkę” (por. Uniwersalny słownik języka polskiego, pod. Red. S. Dubisza, Warszawa 2003, t. 1, s. 368, t. 4, s. 35 i 324). Z całością techniczno – użytkową będziemy mieli więc do czynienia, gdy elementy obiektu budowlanego stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, zaś o tym czy tak jest, rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi fizycznego i funkcjonalnego powiązania. Jeżeli wszystkie elementy budowli tworzą razem gospodarczą całość, stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, choćby całość ta dała się technicznie łatwo zdemontować (por. stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 28 czerwca 2002 r., sygn. I CK 5/02).

 Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych „całość techniczno – użytkową” należy rozumieć, jako połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się one do określonego użytku. Nie można przy tym wykluczyć, iż każdy z tych elementów może być samodzielnym obiektem, choć nie zawsze samodzielnie wykorzystywany będzie mógł być do określonego celu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2010 r., II FSK 2049/09).

Związek techniczny to fizyczne połączenie wynikające ze sposobu wykonania obiektu, zaś związek użytkowy to funkcjonalne powiązanie elementów, dzięki któremu mogą być one wykorzystywane do realizacji zadania, dla którego powstał dany obiekt. Wykazanie istnienia związku techniczno – użytkowego między elementami składowymi budowli pozwala na opodatkowanie podatkiem od nieruchomości, jako budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych obiektu budowlanego składającego się zarówno z części o charakterze stricte budowlanym, jak i części niemających takiego charakteru. Ponadto należy zwrócić uwagę na to, że ustawodawca w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane w żaden sposób nie zastrzegł, jakiego rodzaju urządzeniem ma być urządzenie, które może tworzyć wraz z budowlą „całość techniczno-użytkową”. Skoro w przepisie tym nie ma zaś wyżej wskazanego zastrzeżenia, że urządzenie to ma mieć charakter budowlany, nie można takiego zastrzeżenia domniemywać.

Powyższe stanowisko jest zbieżne z poglądami doktryny w tym przedmiocie. Nie ma bowiem podstaw do "rozbierania tego rodzaju obiektów na czynniki pierwsze" i opodatkowywania podatkiem od nieruchomości jedynie części budowlanych budowli. W związku z powyższym za prawidłowe uznać należy opodatkowanie podatkiem od nieruchomości jako budowli, w całości takich obiektów budowlanych, które składają się zarówno z części budowlanych jak i niebudowlanych, a które stanowią całość techniczno-użytkową. Jedynie, bowiem przy wykorzystaniu wszystkich tych fizycznie połączonych elementów dany obiekt może realizować swoje funkcje (por. L. Etel, Komentarz do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Wydawnictwo C.H. Beck, rok wydania 2009).

W świetle powyższego odpowiedź na pytanie czy transformatory podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w ten sposób, że ich wartość podwyższa podstawę opodatkowania, uzależniona jest od uznania stacji transformatorowej jako budowli, jak również transformatorów jako urządzeń elektroenergetycznych wchodzących w jej skład, przy czym szczególną uwagę należy poświęcić ocenie tego, czy pomiędzy tymi elementami zachodzi zarówno związek techniczny, jak i użytkowy. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż oceny tej należy dokonać przez pryzmat gospodarczego przeznaczenia całej stacji.

Z definicji powołanych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych w analizowanym zakresie oraz w ustawie Prawo budowlane wynika, iż przy kwalifikowaniu danego elementu, jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, winno się uwzględnić wszystkie elementy budowli, stanowiące całość techniczno - użytkową. Stacja transformatorowa, jako całość stanowi budowlę w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i podlega tym samym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Tworzy jedną, techniczno-użytkową całość rozumianą, jako zespół urządzeń przeznaczonych do przesyłania prądu. Wszystkie elementy konstrukcji stacji transformatorowej dopiero łącznie spełniają funkcję, dla której zostały wzniesione. Stacja transformatorowa jest zatem budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane oraz w związku z art. art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Funkcją samych transformatorów jest m.in. umożliwienie przesyłania prądu poprzez podwyższanie lub zmniejszanie jego napięcia do odpowiedniego poziomu. Przesyłanie prądu jest podstawową funkcją stacji transformatorowej, to jest budowli stanowiącej całość techniczno – użytkową. Nie jest uzasadnione w danym przypadku twierdzenie, jakoby funkcję tę spełniały tylko określone elementy stacji. Elementy budowlane stacji, taki jak np. fundamenty lub wsporniki tworzą jedynie całość techniczną, a nie techniczno – użytkową stacji, jak wymaga tego art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane. Dopiero wszystkie elementy stacji łącznie tworzą całość techniczno-użytkową składając się na budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane. Wyłączenie z całości budowli techniczno – użytkowej, jaką jest cała stacja, elementów konstrukcji takich jak transformatory, pozbawiłoby ją cech budowli, o której mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2  oraz w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Natomiast przepisy te należy rozumieć w ten sposób, że przy rozważaniu opodatkowania podatkiem od nieruchomości stacji transformatorowej opodatkowaniu podlegają wszystkie elementy stacji tworzące całość techniczno - użytkową wraz ze wszystkimi elementami i urządzeniami.

Podobne stanowisko w odniesieniu do zakresu znaczeniowego pojęcia „całość techniczno – użytkowa” na gruncie ustaw o podatkach i opłatach lokalnych i Prawo budowlane zostało wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. II FSK 1589/10 w kwestii kwalifikacji kolejek narciarskich jako budowli. Argumentację zawartą zarówno w wyżej powołanym wyroku, jak i poprzedzającym go wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1474/09, tutejszy organ podziela.

W konsekwencji, jak stwierdziła sama Wnioskodawczyni transformatory są urządzeniami elektroenergetycznymi umożliwiającymi funkcjonowanie całej stacji elektroenergetycznej. Stwierdzić zatem należy, że składają się one na funkcjonalną całość i ewentualne wyłączenie ich z konstrukcji stacji uniemożliwiłoby jej dalszą pracę, w czym przejawia się związek użytkowy. Poza tym pomiędzy transformatorami, a pozostałymi elementami stacji zachodzi związek techniczny, bowiem wszystkie te elementy są połączone. Mając wzgląd na teorię funkcjonalną budowli, należy podkreślić, że wyłączenie poszczególnych elementów urządzenia spod pojęcia budowli tylko dlatego, że są gotowymi elementami w nią wmontowanymi zaprzecza celowi istnienia budowli. Poszczególne elementy stacji transformatorowej, takie jak transformatory, służą przesyłaniu energii elektrycznej i ich demontaż spowodowałby niemożność jej funkcjonowania.

W związku z powyższym, w świetle wykładni powołanych wyżej przepisów, należy stanąć na stanowisku, że stacja transformatorowa wraz z transformatami stanowi całość techniczno-użytkową i jako całość podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Poza tym idąc dalej, transformatory stanowią część składową nie tylko samej stacji transformatorowej, ale również całej sieci technicznej służącej do przesyłania energii elektrycznej, która sama w sobie również stanowi budowlę. Jak wynika z dotychczasowego orzecznictwa sądów administracyjnych, w skład sieci technicznej wchodzą urządzenia zapewniające stabilizację i przesyłanie energii w postaci całych stacji transformatorowych i jako takie w całości stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości (por. przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. II FSK 1024/08 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2010r., sygn. II FSK 1025/08).

Jako, że transformator, stanowiący urządzenie elektroenergetyczne, wchodzi w skład budowli – stacji transformatorowej, jako element całości techniczno-użytkowej, to a contrario stwierdzić należy, iż nie stanowi on urządzenia budowlanego, o jakim mowa w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, choć podobnie, jako ono umożliwia korzystanie z budowli w sposób, zgodny z jej przeznaczeniem.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6, podstawę opodatkowania stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. W myśl zaś art. 4 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3 powołanej wyżej ustawy, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego. Przy czym, jeżeli budowle lub ich części, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, zostały ulepszone lub zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych nastąpiła aktualizacja wyceny środków trwałych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych.

Podsumowując, skoro dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6, podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych lub określona przez podatnika wartość rynkowa, transformatory, jako urządzenia elektroenergetyczne, będące elementem składowym budowli, tj. stacji transformatorowej, i które wraz z nią tworzą całość techniczno-użytkową, będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, w ten sposób, że ich wartość będzie podwyższać podstawę opodatkowania. Pomiędzy transformatorami, a stacją, a idąc jeszcze dalej także całą siecią elektroenergetyczną, istnieje bowiem zarówno związek techniczny (tj. są z nią połączone), jak i użytkowy (tj. bez nich użytkowanie stacji i sieci byłoby niemożliwe). Jako, że pomiędzy poszczególnymi elementami stacji występuje łącznie związek techniczny i użytkowy, wszystkie jej elementy będą podlegały opodatkowaniu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą, np. przepisy art. 180 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego.

Końcowo - odnosząc się do powołanych tez wyroków sądów administracyjnych - wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

POUCZENIE:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi na adres: Urząd Gminy Łysomice, ul. Warszawska 8, 87-148 Łysomice.

Otrzymują:

1. Wnioskodawczyni.
2. aa.